भरती -ओहोटी भाग १
✍️ प्रतिभा परांजपे
दुपारच्या वेळी सुमित्राचा नुकताच डोळा लागला होता, तेवढ्यात, "आजी, उठ न आपल्याला सिनेमाला जायचं आहे न , मग उठ ना", छोट्या संकेतने सुमित्राला हलवून जागे केले.
"हो रे उठते," म्हणत सुमित्राने कूस बदलली.
"आई उठा न अटपा लौकर. शो तीनला सुरू होतो". अर्चना, तिची सून घाई करु लागली.
"अग तुम्ही दोघंच जा न, मी राहिन घरी संकेतला पण पाहिन."
"नाही हं आई आपणं सर्व जाऊ," म्हणत आशीष तिचा मुलगा आत आला, बरं बाबा चलते म्हणत, सुमित्राने तोंड धुतले , साडी बदलली. तोपर्यंत अर्चनाने चहा दिला, आशीषने कार बाहेर काढली.
सिनेमा मल्टिप्लेक्स मॉलमधे होता. सिनेमा सुरु होऊन थोडा वेळ होतो तोच संकेतने "बाबा सूंs लागली" म्हणून आशिषला उठवले. आशिष त्याला घेऊन गेला. परत येऊन थोडा वेळ झाला तशी , भूक लागली सुरू झाल .
बाहेरून चिप्स,पापकार्न आणलें ते संपले. आता संकेतची परत चुळबुळ सुरु झाली. तो सिनेमाला कंटाळला.
त्याचा घरी चलण्याचा हट्ट सुरू झाला. अर्चनाने त्याला मांडीवर घेऊन झोपवण्याचा बराच प्रयत्न केला पण तो काही ऐकेना. सुमित्राने आशिषला सुचवलं मी आणि संकेत बाहेर मॉल मधे फिरतो, सिनेमा एक दीड तासांत संपेलच.
बरेच नाही हो करत आशिष हो म्हणाला. संकेतला घेऊन सुमित्रा बाहेर आली.
बाहेर येतात संकेत शांत झाला.
सुमित्रा त्याला बाहेरची दुकाने दाखवू लागली. तिथून मग दुसऱ्या मजल्यावर एस्केलेटर वरून गेले, त्या धावत्या पायऱ्या वर चढताना संकेतला खूप मज्जा येत होती.
सुमित्राला सुरुवातीला थोडी भीती वाटत होती पण मsग तिला ही मजा येऊ लागली. तिसऱ्या मजल्यावर बरेच खेळ होते, बाईक कारवर फिरणे झाले.
आता मात्र संकेतची स्वारी जाम खुश होती. खाली उतरायलाच तयार नव्हती.
आपण आईसक्रीम खायचे का? असे विचारताच ,आजी मला चॉकलेट वाले, तुला कोणते हवे करत गाडी वरुन खाली उतरला...
आईस्क्रीम खाऊन होताच दोघेजण कपड्यांच्या स्टॅन्ड कडे गेले. एक ड्रेस संकेत करता व एक सलवार-कमीज अर्चना करता पहात असताना मागून.
" हॅलो तुम्ही इथे ?" असा घोगरा पुरुषी आवाज कानावर आला.
सुमित्राने मागे वळून पाहिलं. क्षणभर नजर समोरच्या चेहऱ्यावर स्थिरावली, मग... ओळख जाणवताच नजर नकळत खाली झुकली.
ते सतीश होते.
"तुम्ही इथे तिने प्रतिप्रश्न केला"?
"हो ,आताशा मी इथे अमरावतीतच राहतो . माझा मुलगा, सून इथे असतात त्यांच्यातच राहतो मी".
"तुम्ही इथे,?? मी-- माझ्या मुलाकडे सुट्ट्यांमध्ये राहायला आले आहे."
"कशा आहात?"
"मी?- ठीक."
"तुम्ही?"
"मी बरा आहे. वेळ जात नसल्याने बऱ्याचदा इथे फिरायला येतो काही आवडले तर घरच्यांसाठी नेतो".
"तुम्ही अजून इंदौरलाच असता का "? सतीशने सुमित्राला विचारले.
"हो-- माझी मुलगी आहे ना तिची सोबत असते."
"अरे हो-- तुमच्या मिस्टरांच्या डेथचे कळले बरेच दिवस आजारी होते ना ते."
"हं .. "
सुमित्राला अशोक ची आठवण आली क्षणभरात तिचा चेहरा दुखावलेला झाला पण लगेच तिने स्वतःला सावरले, "तीन वर्ष झाली."
"माझ्या मिसेस उषा--, ती ही अचानक एक्सीडेंटमध्ये गेली नी सर्वच बदलले."
तेवढ्यात सुमित्राचा मोबाईल वाजला. एक मिनिट हं म्हणत तिने फोन रिसिव्ह केला.
"हेलो ---आई ,आई कुठे आहात तुम्ही? सिनेमा संपला आम्ही बाहेरच येतो आहोत".
₹हो हो --आम्ही ही येतो."
"बरंय निघते मी", तिने सतीशना निरोप दिला.
घरी परतताना संकेतची बडबड सुरू होती.
आजीबरोबर बरीच मज्जा केलेली दिसते. "याने त्रास तर नाही ना दिला आई"? अर्चनाने विचारले .
"नाही ग मजेत होता तो."
रात्री सुमित्रा फक्त कॉफी पिऊन झोपायला खोलीत आली. झोप येत नव्हती , डोक्यात नुसते विचारच चालू होते.
सतीश आज आज अचानक असे भेटतील असे स्वप्नातही वाटले नव्हते.
गतकाळ डोळ्यासमोरून जाऊ लागला.
सुमित्राचे अशोकशी लग्न झाले तेव्हा ते एसबीआय बँकेत नोकरीला होते. सुमित्राची पण नोकरी होतीच.
दोनच मुले सर्वकाही छान छान चालले होते. पुढे अशोकना प्रमोशन मिळत गेले. पद प्रतिष्ठा, पैसा येत गेला तशा, रईसी सवयी लागत गेल्या. सुरुवातीला फक्त पार्टीजमध्ये ड्रिंक घेणारे अशोक हळूहळू रेग्युलर घेऊ लागले.
मॅनेजरची पोस्ट मिळाली तेव्हा मुलीचे लग्न झाले. दोन वर्षाने मुलालाही नोकरी लागली. आता जबाबदाऱ्या कमी होत गेल्या, पैसा ही भरपूर मिळत होता तसे अशोकचे व्यसन ही वाढत गेले.
सुमित्राने समजवण्याचा प्रयत्न केला, पण शेवटी जे नको व्हायला तेच झाले. एक दिवस अचानक अशोकची तब्येत बिघडली. दवाखान्यात ऍडमिट करावे लागले. सर्व टेस्ट झाल्या. सुमित्राची खूप धावपळ होत होती.
टेस्ट रिपोर्ट घेण्याकरता ती हॉस्पिटलच्या जवळ असलेल्या पॅथॉलॉजीमध्ये गेली असता तिथे प्रथमच सतीश भेटले. त्यांनीच सुमित्राला सर्व टेस्ट रिपोर्ट दिले. रिपोर्ट पॉझिटिव्ह पाहून सुमित्राला चक्कर आली. सतीशने तिला खुर्चीवर बसवून पाणी प्यायला दिले.
थोडे बरे वाटल्यावर त्यांना थँक्स म्हणत ती दवाखान्यात आली.
अशोकच्या आजाराचे निदान लिव्हर कॅन्सर निघाले. डॉक्टरांनी औषधांचा मारा केला व पथ्य सांगितले थोडे बरे वाटल्यावर घरी आणले.
यांना दारूपासून दूर ठेवा असे सांगितले. मधून मधून अशोकना दवाखान्यात न्यावे लागे. तिथे बऱ्याचदा सतीश भेटत हळूहळू ओळख वाढली. कधीकधी सतीश न दिसले तर तिला चुकल्यासारखं वाटत राही. पुढे अशोकची तब्येत थोडी स्थिरावली व दवाखान्याचे चक्कर ही कमी झाले तरीही मधुन मधुन दवाखान्यात जावेच लागे.
अशाच वेळेस एकदा दवाखान्यात शिरताना तिला जाणवले की तिची नजर तिच्याही नकळत सतीशना शोधते आहे हे जाणवताच सुमित्रा दचकली.
अशोकच्या तब्येतीत अप डाउन होतच होते .नोकरी संभाळून अशोकची तब्येत संभाळणे म्हणजे तारेवरची कसरतच होती. अशोकची तब्येत थोडी स्थिरावली व ते कामावर जाऊ लागले.
त्याच सुमारास सुमित्राची मैत्रीण रेखाकडे तिच्या नातवाच्या वाढदिवसाचे बोलावणे आले .
अशोकच्या आग्रहामुळे सुमित्रा एकटीच पार्टीला गेली.
मिसेस सतीशना तिथे प्रथमच पाहिले डार्क निळ्या साडीतली गोरी घारी, केसांचा पोनी टेल, मॉर्डन छान.
"ही उषा लिमये ", रेखाने ओळख करून दिली. पार्टीमध्ये थोडाच वेळ थांबून सुमित्रा घरी गेली. तिला शंका होती कि अशोकने परत ड्रिंक घ्यायला सुरुवात केली असावी ,कारण त्यांची तब्येत परत डाऊन व्हायला लागली.
नौकरी करणे सुमित्राला आता अशक्य वाटू लागले कारण प्रायव्हेट जॉबमध्ये सुट्ट्या किती मिळणार तेव्हा, आता नौकरी सोडावी असा निर्णय तिने घेतला.
नोकरीला राजीनामा दिल्याने आता, सुमित्रा पूर्णवेळ घरीच असे.
पण अशोक तब्येत सुधारण्याऐवजी खालावत चालली होती.
असेच आणखीन सहा महिने गेले आणि एक दिवस अशोकना परत दवाखान्यात ऍडमिट करावे लागले .
सुमित्राने मुलांना बोलावून घेतले. अशोकची तडफड तिला पाहवत नव्हती. रात्र रात्र जागून काढली. एक दिवस अशोक तिला सोडून गेले .
या धक्क्यातून सावरायला तिला मुलीने संपदाने मदत केली. नोकरीही सोडली व अशोक ही गेले, नुसते रिकामपण. कसा घालवायचा दिवस. एकटेपण खायला उठत असे. एकाच गावात घर असल्याने मुलगी एक दिवस आड भेटून जात असे. मुलाचा ही फोन येत असे.
घराचा हॉल प्ले स्कूलला द्यावा असे सुमित्राने ठरवले. नर्सरी स्कूल सुरू झाल्याने घर आता गजबजलेले असायचे. काही दिवसांनी सुमित्राने पण स्कूलला वेळ द्यायला सुरुवात केली त्यामुळे तिचे एकटेपण काही अंशी दूर झाले .
आत्ता समर वेकेशन असल्याने ती मुलाकडे अमरावतीला राहायला आली होती.
आज अचानक सतीश भेटले विचार करता करता तिचा डोळा लागला.
क्रमशः
पुढील भाग 👇
-------------------------------
✍️ प्रतिभा परांजपे
वरील कथा प्रतिभा परांजपे यांची असून कथेत व्यक्त केलेले विचार सर्वस्वी त्यांचे आहेत. ही कथा आम्ही लेखिकेच्या परवानगीने शब्दचाफा ब्लॉगवर प्रकाशित करत असून आमचा कथेवर कोणताही हक्क नाही. कथेचे सर्व हक्क लेखिकेकडे सुरक्षित आहेत.